Jeszcze całkiem niedawno wielu ekonomistów straszyło nas, że jeśli Polska dalej będzie szła w politykę rozdawnictwa, to wkrótce podzieli los Wenezueli. Sam twierdziłem podobnie. Obecnie zwolennicy socjalizmu wytykają ten sposób myślenia. W końcu Polska wciąż jest daleka od bankructwa, a poziom wydatków socjalnych nie przekracza europejskiej średniej. Może i tak, jednak myśląc o tym w ten sposób tracimy z oczu istotę rzeczy.
Program 500 + został wprowadzony aby poprawić stan dzietności w Polsce i miał być wsparciem dla rodzin najuboższych. Pomysł co najmniej słuszny. Jednak zarówno 500 + jak i wszelkie inne programy prorodzinne nie poprawiają wskaźnika narodzin. Dzieje się tak dlatego, ponieważ aspekt ekonomiczny nie jest najważniejszą przyczyną spadającej liczny urodzeń. Druga rzecz to adresaci tego programu. Korzysta z niego każdy, łącznie z rodzinami które znajdują się w wyższych skalach podatkowych. Można zarabiać 10 tysięcy miesięcznie ale gratisowe 500 złotych i tak każdy przytuli.
To sprowadza nas do kluczowego problemu, czyli sensowności tych wydatków. Gdyby w normalnej firmie wprowadzono w życiu program, który by się w ogóle nie sprawdził, wcześniej czy później by z niego zrezygnowano lub przynajmniej wprowadzono modyfikacje. Program 500 + to obciążenie w wysokości 2% PKB. Za tą kwotę można utrzymać małą armię. Takich armii jest więcej. Trzynasta emerytura to kolejne 2% PKB. Celem jest wsparcie biednych emerytów, jednak nikogo nie zainteresowała statystyka, według której emeryci są drugą najmniej zagrożoną ubóstwem grupą społeczną.
Zatem nie chodzi o to, w jakim tempie Polska się zadłuża, ale po co to robi. Nikt nie myśli o sensowności struktury wydatków państwowych, ponieważ jedynym wyznacznikiem są wyborcze głosy, które można za to kupić. Właśnie na tym polega socjalizm – wydawaniu nie swoich pieniędzy na coś, co w dłuższej perspektywie nie przyniesie żadnych korzyści, a jedynie zaszkodzi.
