Gdy w marcu rządy wprowadzały pierwsze ograniczenia związane z pandemią, każdy z nas był święcie przekonany, że potrwa to chwilę. W większości byliśmy tak zajęci śledzeniem bieżących newsów, że mało kto spojrzał, jak kształtowały się przebiegi poprzednich epidemii. A wystarczyło popatrzyć choćby na to, jak wyglądała walka z hiszpanką, aby zobaczyć, że powracała ona w trzech falach. Obecnie chyba już nikt nie liczy na powrót do normalności choćby w średnim terminie. Można się wręcz zastanawiać, czy powrót do status quo jest w ogóle możliwy.
Pandemia zmieniła nasz świat w sposób nieodwracalny. Dała ona rządzącym najpotężniejsze z możliwych narzędzi. Dotychczas aby wprowadzać gruntowne zmiany był potrzebny wstrząs lub temat zastępczy. Pandemia to wstrząs, który daje dodatkowy bonus – wszystko co rządy robią mogą robić po pretekstem naszego dobra. Jeszcze rok temu powszechna zgoda na inwigilację za pomocą aplikacji czy choćby sugerowanie czegoś takiego jak obowiązkowe szczepienie byłoby politycznym samobójstwem. Dzisiaj mamy sporą grupę ludzie, dla których jest to zdrowo rozsądkowe działanie.
Pandemię tłumaczy się na wiele dziwnym sposobów. Jednym z nich jest stwierdzenie, że jest ona karą za zbyt szybkie tempo rozwoju, które serwował nam świat – zupełnie tak jakby to kapitalizm był winny pandemii. Owszem, pewne błędy zostały popełnione, choćby koncentracja światowej produkcji w Chinach, jednak zrzucanie odpowiedzialności na kapitalizm niesie za sobą duże ryzyko. Ryzyko to polega na tym, ze w pewnym momencie stwierdzimy, że kapitalizm przestał działać i chińskie sposoby radzenia sobie z pandemią są tymi, na które powinniśmy się zdecydować. Wiele rządów tylko na to czeka, ponieważ oznaczałoby to całkowitą inwigilację demokratycznych społeczeństw. Dla nas byłby to całkowity koniec świata, jaki znaliśmy.
